Varlığın Karakterliydi. Hissettim

Kişi yaşamın içinde duygularının doğal akışını her an için yaşamak isteyen varlıktır. Bu durum yaşamanın duygusal bağıyla  birlikte olması gerektiğinin farkındalığıdır. Farkındalık vardır fakat şartlar her nedense bir türlü uygun zaman içinde oluşmuyordu. Duygusal olarak bağlandığı kişinin ruhunun kopamadığı bilmediği köşesini ele geçirdiğini bilmesine ve  bir daha görememek ihtimali olmasına rağmen kadını düşüncelerinden silmek için  zihnine müdahale etmek istemiyordu. Etse bile zihin onu en değerli köşesinde saklayacaktı. Sebebi belliydi. Etkilenmişti. Geçmişten bugüne  yaşanmışlığın silinmesi hiç bir duygusal tarafa bağlı değildi. Dişi varlığın hatıralarıyla  yaşamasına devam edip onun varlığıyla yaşadığı anıların silinmesini istemediği gibi düşüncelerinde gezinen kadının verdiği doğal zevkten mahrum olmak ta istemiyordu. Bu bir tutku değildi. Hayatın paylaşılması gereken zorunlu haliydi. Tutku tek taraflı bağımlılıktı. Paylaşım ise iki taraflı bir istekle oluşabilirdi. Söylenemeyen duygularla paylaşım asla mümkün olmuyordu. Geride kalan yalnızlığımın üzerinden günler geçmişti. Ayrılık zorunlu olarak meydana gelmesine rağmen kadından ayrılmamı istemeyen kızgın ruhumla bu ayrılığa zorunluydum diye düşüncemi savunuyordum. Geceleri yalnızlığımla gündüzler ise kalabalıklar içerisinde yaşamıma devam ederken  duygusal ayrılığa alışmam gerekecekti. . Yaşamamın anlamına duygu dolu düşünceler kattığım için belki de ayrılıklar bana umut veriyordu. Bir varlık olarak neler isteniyordu hayattan hiç kimsenin gerçek anlamda bilgisi yoktu. Sonra zihnimin köşesinde gezinen kadını tekrar düşünmeye başladım. En çok beni neleri etkiledi diye. Belki özgürlüğü ve cesaretinin varlığıydı. Katlandığı çalışma hayatının onu zorladığı hayata katlanmasının zorluğunu bildiğimden dolayı saygı duymamdan olabilirdi. Belki de çalışma hayatındaki insanları memnun etmek için zoraki gülümsemesiydi. Veya yaşadığı hayata küsüp ayrı bir yaşam tarzını seçmek için bir şehirden diğer bir şehre göç etmesiydi. Belki de ruhundaki isyanlara cevap bulmak için  yeni bir şehre yalnızlıkla gitme yolunu seçmişti. Doyumsuz bir ruha sahipti ve nasıl durduracağını bir türlü bilemiyordu. Veya bu doyumsuzluğu durduracak imkanlara kavuşamamıştı. İnanıyorum ki bütün bunların içinde onu yönlendiren özlemleri vardı. Yaşamın zorladığı hayat şartlarıyla düşünsel özlediklerine bir türlü kavuşamaması ayrılığın olacağı bir yaşam tarzına geçmesini zorunlu kılmış olabilirdi. İçinde belli ki korkular oluşmuştu. Belki de en çok korktuğu ise en çok istediği idi. Kişilerin çözemediği ve içinde saklanan sorunlardan biri bu olabilirdi. Hayatın anlamsızlığına inanıp geçmişinden kopması muhtemeldir. Albert Camus hayata anlam vermeyin derdi. Bırakın hayat kendi yolunda gitsin sizde içinde yaşamaya çalışın derdi. Belki Annelik duygusunu tatması bile yaşamının değişmesi, anlamlaşması veya durgunlaşması için bir neden idi. Kadına hiç bir erkeğin vermediği sevgiyi bir çocuğun verebileceğine inanması  yaşamdaki sevgi değerini anlamak açısından önemliydi.. İşte o zaman kadının hayatı daha zevkli hale gelebilirdi. Dişiyi en çok çocuğunun mutluluğu sevindirirdi. Hayata tutunması ve değer vermesi için inanılmaz bir hırs yaratabilirdi. Kadın, her ne olursa olsun yalnızlığıyla paylaştığı hayatını cesaretiyle sürdürürken, varlığındaki irade dolu karakterini hissetmem, en çok etkilendiğim özelliğiydi.

İNGİLİZCE

A person is a being who wants to experience the natural flow of his emotions in life for every moment. 
This is the awareness that living must be accompanied by emotional bonds. There is awareness, but for some reason, the conditions were not formed in the right time.
 Even though he knew that the soul of the person he was emotionally attached to had captured the corner of his soul that he did not know and
 that he might not see her again, he did not want to intervene in his mind to erase the woman from his thoughts. Even if he did,
 the mind would keep it in its most precious corner. The reason was obvious. He was impressed. The deletion of experience from the past 
to the present was not tied to any emotional side. He did not want to continue to live with the memories of the female being, and not want the memories 
he lived with her presence to be erased, and he also did not want to be deprived of the natural pleasure of the woman wandering in his thoughts. 
It wasn't a passion. It was a necessary condition of life that had to be shared. Passion was one-sided addiction. Sharing could have occurred with a two-sided request. 
It was never possible to share with unspoken feelings. It's been days since I was left alone. 
I was defending my opinion that I was obliged to this separation with my angry soul that did not want me to leave the woman even though the separation was compulsory.
I would have to get used to emotional separation as I continued my life in solitude at night and in crowds during the day. . 
Maybe separations gave me hope because I added emotional thoughts to the meaning of my life. No one had any real knowledge of what life was required of as a being. 
Then I started to think again about the woman who was wandering around the corner of my mind. What affected me the most? Maybe it was the presence of his freedom and 
courage. It could have been because I knew how hard it was to endure the life that the working life he endured forced him to, out of respect.
 Maybe it was his forced smile to please people in his working life. Or it was the emigration from one city to another in order to choose a different life style,
 getting upset with the life he lived. Maybe he chose to go to a new city in solitude to find answers to the rebellion in his soul. He had an insatiable spirit and 
did not know how to stop it. Or he did not have the means to stop this insatiability. I believe that in all of this he had aspirations that drove him. 
The fact that she could not reach her intellectual longings with the life conditions that life forced her may have made it necessary for her 
to switch to a life style where separation would occur. There was obviously fear in him. Perhaps what he feared most was what he wanted most.
 This could be one of the problems that people cannot solve and hide inside. It is possible that he believes in the meaninglessness of life and is disconnected 
from his past. Albert Camus used to say don't give meaning to life. He used to say let life go its own way and try to live in it. 
Maybe even the feeling of motherhood was a reason for his life to change, make sense or become stagnant.
 Believing that a child can give a woman the love that no man has ever given was important in terms of understanding the value of love in life. 
The female was most pleased with the happiness of her child. It could create an incredible ambition to hold on to life and value it. 
The thing that impressed me the most was that I felt the willful character of the woman while she was bravely living the life she shared with her loneliness 
no matter what.